Γεωπονικά

Πέρασαν τρία σχεδόν χρόνια, από εκείνο το Μάϊο του 2011, όπου οι ζημιές από τον περονόσπορο στην παραγωγή οινοποιήσιμων και επιτραπέζιων σταφυλιών ξεπέρασαν το 80%, και οι αγρότες είχαν να δουν τέτοια καταστροφή από τη δεκαετία του ’60. Από τότε και για 50 περίπου χρόνια, με εξαίρεση κάποιες ζημιές που υπήρξαν στην Κρήτη ξανά το 1982, ο αμπελουργός της περιοχής μας δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα από τον περονόσπορο, έτσι ώστε οι νέες γενιές αμπελουργών να μην έχουν επαρκή γνώση ή εμπειρία ή ακόμη και «γνωριμία» με αυτήν τη μυκητολογική ασθένεια.

Το ωΐδιο ή αλευράς ή χολέρα ή σίρκος, όπως συνηθίζεται να λέγεται στην περιοχή μας, είναι η σοβαρότερη ασθένεια του αμπελιού στην Κρήτη. Ευνοείται από τις ξηροθερμικές συνθήκες που συνήθως επικρατούν το καλοκαίρι και αντίθετα με τον περονόσπορο δεν χρειάζεται βροχή ή δροσιά για να μολύνει τα κλήματα.

Αφορμή για το σημερινό μου θέμα, είναι το γεγονός ότι στους παραγωγούς της περιοχής μας υπάρχει μία σύγχυση για τους δύο αυτούς εχθρούς της ελιάς. Πολλοί παραγωγοί θεωρούν είτε ότι πυρηνοτρύτης και ο ρυγχίτης (ή «μπίμπικας» όπως αποκαλείται στην περιοχή μας) είναι το ίδιο έντομο, είτε ότι ο εχθρός της ελιάς την εποχής μεταξύ μέσα Μαΐου έως μέσα Ιουνίου είναι ένας και είναι ο «μπίμπικας».

Η μαργαρόνια είναι ένας δευτερεύων εντομολογικός εχθρός της ελιάς, όμως με αρκετά σημαντικές ζημιές στην περιοχή μας τα τελευταία χρόνια. Τα ακμαία αυτού του λεπιδο­πτέρου τα παρατηρούμε στον ελαιώνα σχεδόν ολόκληρη την βλαστική περίοδο, κυρίως όμως στη διάρκεια του Ιουνίου και του Σεπτεμβρίου­ , Οκτωβρίου.

Τα τελευταία χρόνια, από το 1995 που εισήχθη στη χώρα μας, έχουμε έντονη προσβολή από το έντομο φυλλοκνίστης ή σιδηρόδρομος των φύλλων των εσπεριδοειδών, κυρίως στα ακραία-τρυφερά τμήματα και νέα φύλλα των ξινών μας.

Από τους αρχαίους χρόνους, ο δάκος της ελιάς, αποτελούσε μάστιγα για την ελαιοκομία των χωρών που βρίσκονται στη λεκάνη της Μεσογείου. Ο Θεόφραστος (371-328 π.Χ) αναφέρει στο βιβλίο του ‘Περί Φυτών Αιτίων’ ότι υπάρχει ένας ‘σκώληκας’, δηλαδή η προνύμφη του δάκου, κάτω από το δέρμα της ελιάς και τρώει τη σάρκα της. Με το έντομο αυτό έχουν ασχοληθεί πολλοί ερευνητές παγκόσμια,λόγω της μεγάλης οικονομικής του σημασίας.

Η ευδεμίδα είναι ο κυριότερος εντομολογικός εχθρός του αμπελιού, γιατί καταστρέφει άνθη και ράγες και προκαλεί ποιοτική υποβάθμιση στους βότρεις (σταφυλάκια). Οι ζημίες γίνονται από τις προνύμφες, απ’ όπου και το κοινό της όνομα «σκουλήκι των σταφυλιών». Προσβάλλει όλες τις ποικιλίες και προξενεί σοβαρές ποσοτικές και ποιοτικές ζημίες. Επίσης εμφανίζονται δευτερογενείς προσβολές βακτηριών και μυκήτων (ιδιαίτερα βοτρύτιδα) στις τραυματισμένες ράγες ,δημιουργώντας εκτεταμένες σήψεις (σαπίλες).